L'eredita

Lou proufessour dis escolo parlo un jour is enfant de l'eredita...pèr li rèi de Franço, mai pèr tóuti li gènt.
Lis escoulan, qu'escouton qu'à mita, an pas l'èr de bèn coumprendre ,e coume rèn vau un bon eisèmple , parlo de l'eredita... qu'es la trasmessioun di caratère geneti d'uno generacion à la seguènto...
Mai tout acò, coume souvènti-fes, toumbo liuen di pichòti tèsto...d'uni espinchon un nis de passeroun au travès de la fenèstro...d'autre jogon à se pessuga !...
L'istitutour demando à Cristòu ça qu'es l'eredita:
Aquéu que coume lis autre a pas bèn segui:
-Bè !...me pènse que...crese que....
E, tout d'uno acò ié vèn:
- Es quouro jalo forço que tout es rede!...
-Mai noun!...es pas'cò !...ço que parles es la rigidita !...
L'ensignaire sono un autre escoulan.
-E pèr tu Silvan, dequ'es l'eredita ?
Aquéu se tourtiho sus sa cadiero, chifro piéi:
-Me sèmblo que...èro edita...es qu'àucun que i'an empreli...un libre!...
-Noun !...avès tout faus !...vous vau dire ço qu'es l'eredita ! ...un eisemple : l'eredita es que se vostre paire pòu pas agué d'enfant..e bèn vautre n'en poudrés ges agué tambèn!...