La counfituro
L'autre dissate, ma vesino Martoun lavavo lou sòu de sa cousino, e soun pichot Marius (vèn d'avé quatre an) anavo, venié, barjavo. L'enfetavo.
"An, tè, moun drole, ié fai Martouno, vène gousta, qu'es quatre ouro ". Assèto soun nistoun sus lou lindau, ié baio un pichoun pot de counfituro de coudoun, em'un tros de pan.
"-Tè, manjo, e tèn-te tranquile"
Marius, qu'amavo li sucrarié, coume tóuti lis enfant, fuguè lèu attala. Au bout d'uno passado crido :
-Maman !
-Dequé vos?
-La "tounfituro", a d'auriheto ?
La maire, forço óucupado à soun pres-fa, ié respond :
-Eh ! o , moun drole, a d'auriheto.
Un pau après :
- Mama , la "tounfituro" à de pateto ?
- Hèi me vènes en òdi... O, a de pateto la counfituro. Manjo, vai !
Uno minuto après:
-Maman !
-Oh! quet enfant ! Dequé i'a mai, vejan ?
-La "tounfituro" ,a' no couëto ?
-O , moun enfant, a uno couëto.
Pamens, Martouno, que tant de questioun tafuravon, s'aprounché dóu boujarroun pèr saupre dequé viravo, e pauro ! meteguè li man sus la tèsto, en cridant, de vèire soun fiéu qu'èro en trin de grignouta, sabés dequé ?....
Uno ratouno counfido !
(Lou Cascarelet)